Quote 37: Vraag-je?

Communicatie is veel meer dan het uitwisselen van informatie. Door communicatie beïnvloeden we elkaars emotie wat effect heeft op onze onderlinge relatie. Die relatie willen we niet op het spel zetten door een ander nodeloos te ergeren of onbedoeld te kwetsen. Daarom komt het vaak voor dat we een oordeel verpakken in de vorm van een vraag. “Denk je nou echt dat dit een goed idee is?” of “Hoe vaak moet ik dat nog vragen?”.

Hoe vind je zelf dat het gaat?

Waarom is dit problematisch? Ten eerste zijn we daarmee niet helemaal eerlijk over onze werkelijke intentie. We hebben de behoefte om kritiek te geven maar stellen een vraag in de hoop dat de ander zelf wel snapt dat jij er iets van vindt. Het zorgt voor een onuitgesproken defensiviteit, omdat de vraag een beschuldiging of afwijzing verhult die niet expliciet op tafel komt. De ander voelt dat en zal zelf ook niet meer zo open reageren.

In plaats van te doen alsof je een vraag stelt, is het veel productiever om simpelweg je mening of kritiek te geven wanneer je een oordeel hebt. “Ik denk niet dat dit een goed idee is, omdat...” of “Ik vind het vervelend dat je het niet hebt gedaan”.

Dit geeft de ander de ruimte om jouw standpunt te begrijpen en eventueel een gesprek aan te gaan over de redenen achter je oordeel. Zo ontstaat er een oprechte dialoog, waarin beide partijen hun perspectieven kunnen delen zonder onnodige verwarring of impliciete verwijten.

Vragen zijn bedoeld om te leren, niet om te beleren. Met een vraag wil je informatie vergaren om de mening van de ander te begrijpen. Wanneer je vraag al een oordeel bevat, is er geen ruimte meer voor een echt antwoord. Wat verwacht je er dan zelf van?