Quote 42: Nu even niet!

Eindelijk is het onderzoek naar het gedrag van voormalig voorzitter van de Tweede Kamer, Khadija Arib afgerond. Mevrouw Arib wordt door 15 van de 19 personen, die aanwezig waren tijdens de vermeende incidenten, omschreven als ‘een zeer bekwame voorzitter, die attent en betrokken was’. Vanuit haar tomeloze inzet en betrokkenheid, heeft Arib kennelijk wel eens haar emotie getoond. Dat wordt haar nu verweten.

"Boos vanbuiten is vaak beurs vanbinnen."

Ik denk terug aan Sjors de manager. Het legendarische typetje van Ruben van de Meer in een soepreclame. "Ik ben géén manager, ik ben een inspirator. We werken hier met Fun, Friendship & Finance". Met een verontschuldigende blik bij de laatste F, alsof resultaat iets gênants is. Doorratelend over mental-coaching, positieve energie en een hele afdeling op sabbatical. Totdat de bom barst wanneer hij wordt gestoord tijdens zijn dagelijkse soepmomentje: "NU EVEN NIET! KUNNEN JULLIE DAN HELEMAAL NIETS ALLEEEEEEN…".

Boosheid is op zichzelf nog geen grensoverschrijdend gedrag, integendeel! Het is juist een signaal dat er grenzen worden overschreden. Dat het ontbreekt aan kwaliteit, mentaliteit of betrokkenheid. Dat er te veel misgaat, te laks wordt gereageerd, geen eigenaarschap wordt genomen voor het resultaat.

Er gaat heel veel mis in de politiek en in de uitvoerende macht. Niet zelden begint overheids-falen bij Kamerleden die hun verantwoordelijkheid ontlopen of topambtenaren die een wanprestatie leveren. Veilig en verzekerd van een gegarandeerd salaris, ontslagbescherming en wachtgeld. Het zou pas een schande zijn, als een Kamervoorzitter zich niet druk maakt, wanneer haar staf, de kantjes eraf loopt.

"Om mensen te houden, moet je ván ze houden", vatte Sjors zijn weeïge managementstijl samen. Maar wie van mensen houdt, knuffelt ze niet dood. Je neemt mensen serieus, door ze aan te spreken op gedrag, ook als je ontevreden bent. Wanneer je daarbij soms je stem verheft, laat dat zien dat het je écht iets doet. Als je vervolgens publiekelijk wordt afgerekend, op die emotionele betrokkenheid, maakt dát het een ‘onveilige situatie’, niet het stem verhef zelf.

Om van de zesjes-cultuur af te komen, moeten we eerst de watjes-cultuur doorbreken. Koooom maar, kom maar, kom maar kommaar…